Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb.

Samolot Grumman E-2 Hawkeye jest następca E-1B (zmodyfikowany TBF-3 Avanger pamiętający II Wojnę Światowa) zbudowanego przez Grumman'a w połowie lat 50. W 1964 r. dostarczono US Navy pierwszy samolot zbudowany specjalnie do zadań AEW. Był to E-2A. Do roku 67 zbudowano 59 samolotów tego typu. Były one intensywnie wykorzystywane podczas konfliktu wietnamskiego. Po jej zakończeniu przeprowadzono modyfikacje i nadano nowe oznaczenie E-2B. Najważniejszą z nich było wyposażenie go w nowy programowalny komputer cyfrowy o wysokiej prędkości. Program E-2C rozpoczęto w 1968 roku. Jest on trzecia generacja samolotów Hawkeye. Prototyp E-2C odbył pierwszy lot w 1971, a pierwszy samolot dostarczono Marynarce USA w 1973. Do marca 1994 r. wyprodukowano, bądź przerobiono ze wcześniejszych wersji 139 samolotów. E-2C Hawkeye uniemożliwił nie tylko ataki z zaskoczenia ze strony myśliwców i bombowców wroga, ale także nisko lecących samolotów, rakiet i okrętów wojennych. E-2 należy do kategorii samolotów AEWC&C co można przetłumaczyć jako System Powietrznego Wczesnego Ostrzegania, Dowodzenia i Kontroli. Samolot ten wszedł do służby w Marynarce USA w 1973 r. Do innych użytkowników tej platformy radarowej należą Egipt, Japonia, Singapur i Tajwan. Hawkeye ze swoją majestatyczną anteną obrotową na grzbiecie i setkami kilogramów wyposażenia elektronicznego może monitorować 35 milionów kilometrów sześciennych przestrzeni powietrznej i ponad 480 tysięcy kilometrów kwadratowych powierzchni oceanu, wykrywać skutecznie zagrożenie zespołu floty (samoloty, rakiety, okręty). Czasami jego zdolności wykorzystuje tez organizacje cywilne (kontrola powietrzna ruchu lotniczego). Hawkeye to platforma defensywna, a dzięki temu, ze operuje na pułapie kilku kilometrów jego horyzont radarowy jest wyraźnie zwiększony i może "spoglądać" dalej niż radiolokator naziemny. System radarowy AN/APS-145, w który wyposażony jest E-2, automatycznie wykrywa, identyfikuje i śledzi cele z odległości ponad 500 kilometrów, a jego systemy pasywnego wykrywania wykrywają i klasyfikują cele będące poza zasięgiem radaru. Jego możliwości mogą być wykorzystane także do dowodzenia misjami szturmowymi, przeciwdziałania przemytowi narkotyków, prowadzenia nad misjami ratowniczymi (ang. SAR). Jeden Hawkeye mógłby kontrolować ruch lotniczy na obszarze całej Polski i pomoc w uszczelnieniu naszej granicy wschodniej. Radar dalekiego zasięgu o wysokiej rozdzielczości pracujący wraz z urządzeniami IFF (rozpoznanie swój - obcy) i systemami biernymi (ESM) nadzorowany przez komputer nie tylko sporządza obraz sytuacyjny przestrzeni powietrznej ale także dostarcza w czasie rzeczywistym informacje niezbędne do prowadzenia działań obrony przeciwlotniczej dla naziemnych centrów dowodzenia, lub własnych samolotów przechwytujących (np: myśliwce F-18). Wszystkie te informacje (kurs prędkość, IFF, pułap) są przesyłane telemetrycznie szybkimi liniami transmisji cyfrowej. Pod koniec 1994 r. firma Northrop-Grumman rozpoczęła prace nad następnym programem modernizacyjnym dla E-2C (poprawione możliwości śledzenia celów naziemnych, IFF, 40% poprawa zasięgu radaru AN/APS-145, nowe kokpity pilotów z kolorowymi wyświetlaczami wielofunkcyjnymi, nowe konsole dla operatorów systemów wykrywania, umożliwienie współpracy z systemem AEGIS montowanych na krążownikach Ticonderoga, itp. GPS). Zmiany te umożliwiły "Oku sokola" wejście w XXI wiek. Załoga składa się z 2 pilotów i 3 operatorów. Napędem są dwa silniki turbośmigłowe Allison T56-A-427. Napęd tego typu wydaje się archaiczny w dobie odrzutowców i rakiet ale jest on wyjątkowo właściwy dla misji jakie wykonuje Hawkeye. Charakteryzuje się on niskim zużyciem paliwa (możliwość długotrwałych lotów na wysokim pułapie) i krótkim startem (start z lotniskowca). Może on krążyć przez ponad 4 godziny w odległości 350 km od bazy. Dane techniczne: długość: 17,6m, rozpiętość skrzydeł: 24,56m, wysokość: 5,58m, Prędkość maksymalna: 648 km/h, pułap maksymalny 10576 m, zasięg maksymalny: 2708 km.