Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb.

Potężny samolot uderzeniowy marynarki wojennej, którego początki sięgają reakcji Wielkiej Brytanii na ogromny program ekspansji marynarki wojennej radzieckiej marynarki wojennej w latach 50. XX wieku i wprowadzenie ich krążowników klasy Swierdłow. skutecznie zneutralizować to nowe zagrożenie morskie. Ten poddźwiękowy odrzutowiec uderzeniowy, wymagany do operowania ze stosunkowo ograniczonej przestrzeni na pokładzie jednego z brytyjskich lotniskowców, był najzdolniejszym samolotem tego typu na świecie i prawdziwym triumfem brytyjskiego przemysłu lotniczego. Królewskiej Marynarki Wojennej.

Aby umożliwić jego efektywne działanie na morzu, projekt Buccaneers nie tylko umożliwiał składanie skrzydeł, ale również nos (obudowę radaru) i tylny hamulec prędkości można było odpowiednio złożyć i rozłożyć, co pozwala na bardziej efektywne przechowywanie nośnika , przy jednoczesnym zachowaniu integralności aerodynamicznej statku powietrznego. Wchodząc do służby w Royal Navy w lipcu 1962 r., nie było dwumiejscowych wersji szkolnych Buccaneera, więc chociaż pilot miałby kilka lotów jako obserwator na tylnym siedzeniu w nowym samolocie, jego pierwszy lot jako pilot byłby zatem jego solo Buccaneera. Na szczęście projektanci Blackburn uwzględnili wiele zaawansowanych technologicznie zautomatyzowanych funkcji w przestronnym kokpicie Buccaneera, z których wszystkie miały na celu zmniejszenie obciążenia pilota pracą.

Jest coś, co szczególnie fascynuje entuzjastów lotnictwa w eksploatacji samolotów na morzu i nieustraszonych lotnikach, którzy latali samolotami z falujących pokładów lotniskowców na parze, zwłaszcza gdy lotnictwo wkroczyło w erę odrzutowców. Bezlitosny charakter tych operacji podyktował, że samoloty morskie musiały być niezwykle wytrzymałe, a oprócz tego, że były zdolne do wykonania misji, do której były wymagane, cechy, które Blackburn Buccaneer posiadał w obfitości. 

Wprowadzenie wariantu S.2 samolotu pod koniec 1965 r. przyniosło znaczną poprawę możliwości Buccaneera, ale skoncentrowało się na zastosowaniu nowego zespołu napędowego, słynnego turbowentylatorowego Rolls Royce Spey. Dysponując większą siłą ciągu i zwiększonym zasięgiem, Buccaneer S.2 był jeszcze bardziej zdolnym samolotem uderzeniowym marynarki wojennej i musiał budzić strach w sercach każdego radzieckiego dowódcy marynarki wojennej. Dzięki zwiększonej mocy S.2 był teraz w stanie wylądować z powrotem na swoim macierzystym lotnisku z jednym wyłączonym silnikiem, jeśli to konieczne, ale nadal miał wystarczającą siłę ciągu, aby bezpiecznie wrócić do lotu, gdyby samolot nie złapał haka zabezpieczającego.

Buccaneers z 800 Naval Air Squadron byli słynni ze zniszczenia dotkniętego tankowca Torrey Canyon w pobliżu Land's End w marcu 1967 roku, gdy rząd próbował zapobiec katastrofie ekologicznej, rozbijając statek i spalając jego łatwopalny ładunek. Działając z RAF Brawdy, ośmiu Buccaneers z 800 NAS zrzuciło 42 000 funtów wybuchowych bomb na tankowiec, osiągając imponujący wskaźnik sukcesu 75%.