Lockheed Martin F-35 Lightning II (ang. błyskawica) to jednomiejscowy, jednosilnikowy myśliwiec wielozadaniowy zbudowany przez Lockheed Martin jako maszyna V generacji, która ma spełniać potrzeby USAAF, US Navy, US Army oraz US Marine Corps. Pierwotnie maszyna nosiła oznaczenie X-35 JSF, ale w 2006 roku zmieniono je na F-35 Lightning II. Pomimo faktu, że głównym odbiorcą będzie rząd USA to jednak projekt jest współfinansowany także przez inne państwa, zwłaszcza Wielką Brytanię, Włochy oraz Holandię. Główni wykonawcy to koncerny: Lockheed Martin, Northrop Grumman oraz BAE Systems. Nadrzędnym celem jaki przyświeca idei JSF jest stworzenie maszyny uniwersalnej, produkowanej dla wszystkich rodzajów sił zbrojnych, co pozwoli na daleko idącą standaryzację części zamiennych oraz znaczne obniżenie kosztów. Finalnie mają powstać trzy wersje F-35 (A, B oraz C), które w ponad trzech czwartych będą posiadać identyczne elementy. Główne zadanie F-35 wszystkich wersji to atak na cele lądowe, pełnienie zadań samolotu pola walki, walka powietrzna oraz walka elektroniczna. Należy zaznaczyć, iż F-35 jest tworzony z myślą o konfliktach o małym natężeniu, w przeciwieństwie do swego większego "krewniaka" F-22. Co nie zmienia faktu, iż dzięki zastosowanej jednostce napędowej (silniki Pratt-Whitney F135), awionice oraz własnościom Stealth jest to jeden z najnowocześniejszych samolotów wielozadaniowych świata. Pierwszy seryjny F-35 powstał w lutym 2006 roku. Do chwili obecnej (2013) powstały 63 samoloty tego typu. Dane techniczne (wersja F-35A): Prędkość maksymalna: 1930 km/h, pułap maksymalny 18288 m, zasięg maksymalny: 2220 km, uzbrojenie: stałe-jedno czterolufowe działko General Dynamics GAU-22/A kal.25mm, podwieszane-do 8100 kg ładunku. Avro Lancaster to brytyjski, czterosilnikowy, bombowiec strategiczny o konstrukcji metalowej w układzie średniopłata z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce w styczniu 1941 i w tym samym roku ruszyła produkcja seryjna. Podstawą do stworzenia Lancastera był samolot Avro Manchester. Jako napęd służyły min. cztery silniki widlaste Rolls-Royce Merlin XX o mocy 1280KM każdy (Mk.I) lub silniki Bristol Hercules VI o mocy1737Km każdy, chociaż wykorzystywano też inne silniki. Produkcja seryjna odbywała się w zakładach Avro, Metropolitan-Vickers, Armstrong Whitworth, Vickers Armstrong oraz Victoria Aircraft i do początku 1946 roku, zakończyła się wytworzeniem 7377 samolotów. Powstały cztery główne wersje Avro Lancaster (Mk.I, Mk.II, Mk.III oraz Mk.X), które zewnętrznie były podobne do siebie. Avro Lancaster był podstawowym bombowcem strategicznym RAF, a jednocześni zdobył sobie opinię najlepszego. Był łatwy w pilotażu, miał duży udźwig oraz cechował się dużą żywotnością konstrukcji. Zdarzało się, że bombowiec był w stanie wykonać misję i wrócić do bazy, nawet pomimo awarii jednego silnika. Samoloty weszły do służby w grudniu 1941 roku i służyły w końca wojny, wykonując przede wszystkim zadania bombardowania strategicznego. To Lancastery z 617 Dywizjonu Bombowego RAF zostały w maju 1943 roku użyte do uszkodzenia zapór wodnych w Zagłębiu Ruhry. Dane techniczne (wersja Mk.I): długość: 21,11m, rozpiętość skrzydeł: 31,09m, wysokość: 6,25m, prędkość maksymalna: 456km/h, zasięg maksymalny: 4073km, pułap maksymalny 6500m, uzbrojenie: stałe- 8 karabinów maszynowych Browning kal.7,7mm, podwieszane-do 6300 kg bomb lub jedna bomba Grand Slam (10000kg) po modyfikacji komory bombowej.
