Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

Supermarine S.5 był brytyjskim wodnosamolotem wyścigowym w układzie dolnopłata, o podwoziu stałym – pływakowym, z okresu międzywojennego. Długość maszyny (w egzemplarzu N220) wynosiła ok. 7,3 m, przy rozpiętości skrzydeł rzędu ok. 8,15 metra. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Napier Lion VIIA o mocy 900 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 1927 roku. Maszyna nigdy nie weszła do produkcji wielkoseryjnej – powstały jedynie trzy jej egzemplarze. Supermarine S.5 został skontrowany w jednym celu – miał osiągnąć sukces w zawodach o Puchar Schneidera (ang. Schneider Trophy). Jego konstrukcja została oparta na udanym samolocie Supermarine S.4. W stosunku do swego protoplasty nowa maszyna cechowała się przede wszystkim jednostką napędową o znacząco większej mocy maksymalnej, była też nieco krótsza i posiadała mniejszą rozpiętość skrzydeł. Zachowała natomiast ogólny układ konstrukcyjny oraz wiele rozwiązań technicznych. Maszyna w 1927 r. odnosiła spore sukcesy w toku wyścigów lotniczych w Wenecji, ale jej konstruktor Reginald Mitchell postanowił ją przekonstruować i wykorzystać jako swoistą bazę pod nowy samolot wyścigowy, który okazał się ze wszech miar udany Supermarine S.6.