Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb .

Boeing F/A-18E i F/A-18F Super Hornet to dwusilnikowe, przystosowane do lotniskowców, wielozadaniowe samoloty myśliwskie oparte na McDonnell Douglas F/A-18 Hornet. Warianty jednomiejscowe F/A-18E i tandem F/A-18F są większymi i bardziej zaawansowanymi pochodnymi F/A-18C i D Hornet.

Super Hornet ma wewnętrzne działko obrotowe M61 kal. 20 mm i może przenosić pociski powietrze-powietrze oraz broń powietrze-ziemia. Dodatkowe paliwo można przewozić w maksymalnie pięciu zewnętrznych zbiornikach paliwa, a samolot można skonfigurować jako tankowiec powietrzny poprzez dodanie zewnętrznego systemu uzupełniania paliwa w powietrzu.

Zaprojektowany i początkowo wyprodukowany przez McDonnell Douglas, Super Hornet po raz pierwszy poleciał w 1995 roku. Niskonakładowa produkcja rozpoczęła się na początku 1997 roku, a pełnowymiarowa produkcja rozpoczęła się we wrześniu 1997 roku, po fuzji McDonnell Douglas i Boeing w poprzednim miesiącu. Super Hornet wszedł do służby floty w United States Navy w 1999 roku, zastępując Grumman F-14 Tomcat, który został wycofany w 2006 roku; Super Hornet służy obok oryginalnego Horneta. Królewskie Australijskie Siły Powietrzne (RAAF), które od 1984 roku eksploatują F/A-18A jako główny myśliwiec, nakazały F/A-18F w 2007 roku zastąpić starzejącą się flotę General Dynamics F-111C. RAAF Super Hornets wszedł do służby w grudniu 2010 roku.

Super Hornet to ewolucyjne przeprojektowanie McDonnell Douglas F/A-18 Hornet. Unikalna konfiguracja skrzydeł i ogona Super Horneta wywodzi się z wewnętrznego projektu Northrop P-530, ok. 1930. 1965; zaczęło się to od znacznej przeróbki lekkiego F-5E z większym skrzydłem, podwójnymi płetwami ogonowymi i charakterystycznym przedłużeniem korzenia krawędzi natarcia (LERX).[8] Latając później jako Northrop YF-17 „Cobra”, brał udział w programie Lightweight Fighter (LWF) Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, aby wyprodukować mniejszy i prostszy myśliwiec, będący uzupełnieniem większego McDonnell Douglas F-15 Eagle; YF-17 przegrał konkurencję z YF-16.

Marynarka Wojenna poleciła przeprojektować YF-17 na większy F/A-18 Hornet, aby spełnić wymagania dotyczące myśliwca wielozadaniowego, który byłby uzupełnieniem większego i droższego Grumman F-14 Tomcat pełniącego rolę myśliwca przechwytującego w obronie floty i przewagi powietrznej . Szerszeń okazał się skuteczny, ale ograniczony w zasięgu bojowym. Koncepcja powiększonego Horneta została po raz pierwszy zaproponowana w latach 80. XX wieku i została wprowadzona na rynek przez McDonnell Douglas jako Hornet 2000. Koncepcja Hornet 2000 była zaawansowanym F/A-18 z większym skrzydłem i dłuższym kadłubem, aby przenosić więcej paliwa i mocniejszy silniki.

Koniec zimnej wojny doprowadził do okresu cięć budżetów wojskowych i znacznej restrukturyzacji. W tym samym czasie US Naval Aviation stanęło przed szeregiem problemów. McDonnell Douglas A-12 Avenger II został odwołany w 1991 rokupo tym, jak program napotkał poważne problemy; miał zastąpić przestarzałe Grumman A-6 Intruder i LTV A-7 Corsair II. Marynarka Wojenna rozważała aktualizację istniejącego projektu jako bardziej atrakcyjne podejście do programu czystego arkusza. Jako alternatywę dla A-12, McDonnell Douglas zaproponował „Super Hornet” (początkowo „Hornet II” w latach 80.), ulepszenie udanych poprzednich modeli F/A-18,[10], który mógłby służyć jako alternatywa zamiennik dla A-6 Intruder. Projekt Hornet nowej generacji okazał się bardziej atrakcyjny niż ulepszenie Grummana Quick Strike do F-14 Tomcat.