Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

Avia BH-33 był czechosłowackim samolotem myśliwskim o konstrukcji mieszanej, w układzie dwupłata, z podwoziem stałym. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Skoda L o mocy 500 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 1927 roku, a w latach 1928-1930 trwała produkcja seryjna, kończąc się wytworzeniem ok. 235 samolotów. Uzbrojenie stanowiły 2 karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm.

Samolot BH-33 powstał jako częściowo prywatna inicjatywa zakładów lotniczych Avia, który miał zastąpić w lotnictwie czechosłowackim maszyny Avia B-21. Nowy samolot cechował się lepszymi osiągami, był bardziej manewrowy oraz ogólnie udany technicznie. Z tych powodów szybko wszedł do produkcji seryjnej. W jej toku powstała wersja całkowicie metalowa (BH-33E), która była produkowana w Jugosławii. W lotnictwie Czechosłowacji najliczniej występowała wersja BH-33L, napędzana silnikiem Skoda L. W 1928 roku licencję na produkcję tych samolotów w Polsce zakupiła Podlaska Wytwórnia Samolotów (PWS), które w ich produkcji wykorzystywała silnik Bristol Jupiter IV. Samoloty z tych zakładów służyły w lotnictwie polskim pod oznaczeniem PWS-A. Od 1933 roku były przesuwane do jednostek szkolnych i treningowych. W toku kampanii wrześniowej służyły już nieliczne egzemplarze PWS-A w eskadrach szkolnych.

Iljuszyn Ił-10 był radzieckim samolotem szturmowym o konstrukcji metalowej w układzie dolnopłata.  Samolot posiadał podwozie chowane, dwukołowe w układzie klasycznym. Napęd zapewniał pojedynczy silnik widlasty Mikulin-AM42 o mocy startowej 2000 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 27 września 1944 roku, a produkcja seryjna trwała od 1944 do 1947 roku. Podjęto także produkcję licencyjną w Czechosłowacji pod oznaczeniem Avia B-33. Ił-10 powstał jako daleko idące rozwiniecie konstrukcji bardzo udanego Ił-2, który był jednym z najważniejszych samolotów radzieckich okresu II wojny światowej. W nowej maszynie poprawiono osiągi (zwłaszcza prędkość maksymalną), manewrowość na niskich wysokościach oraz wzmocniono pancerz całej konstrukcji. Podstawowe uzbrojenie stanowiły 2 działka kal. 23 mm i 2 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm albo 4 działka kal. 23 mm. Do tego dochodziły karabin w wieżyczce z tyłu kabiny kal. 12,7 mm oraz uzbrojenie podwieszane o masie do 600 kg. Samolot Ił-10 z powodzeniem został wykorzystany w ostatnich operacjach II wojny światowej, zwłaszcza operacji berlińskiej w 1945 roku, jak również w toku wojny koreańskiej (1950-1953) przez lotnictwo KRLD.