Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

Siebel Si 204 to niemiecki, dwusilnikowy samolot wielozadaniowy o konstrukcji półskorupowej, całkowicie metalowy w układzie dolnopłata. Napęd stanowiły dwa silniki Argus As 410 o mocy maksymalnej 360 KM. Jednodźwigarowe skrzydło wyposażone było w klapy krokodylowe napędzane mechanizmem elektrohydraulicznym. Lotki pokryte zostały płótnem. Kadłub posiadał przekrój zbliżony do prostokąta zaokrąglonego u góry. Kabina załogi z dwoma miejscami mieściła się u przodu kadłuba. W kadłubie umieszczono kabinę pasażerską z ośmioma miejscami. Drzwi wejściowe do kabiny znajdowały się z lewej strony kadłuba. Usterzenie pionowe było zdwojone, ster kierunku posiadał kompensację rogową. Stateczniki pokryte były blachą natomiast części ruchome płótnem. Elektrohydrauliczne chowane podwozie było wciągane do tyłu w gondole silników. Siebel Si-204V1 oblatany został 23 maja 1941 roku. Samolot ten wszedł do produkcji seryjnej z oznaczeniem Si-204A-1. W rok później oblatana została wersja Si-204D, która otrzymała nowy całkowicie oszklony przód z kabiną załogi wpisaną w podłużny obrys kadłuba. Napęd tego samolotu tworzyły dwa silniki Argus As 411 o mocy startowej 580 KM wyposażone w dwupłatowe śmigła. Samoloty te wykorzystywano szeroko w szkołach lotniczych. Maszyna zabierała dwóch członków, pięciu uczniów a także specjalne wyposażenie nawigacyjne lub radarowe oraz w razie potrzeby niewielki ładunek bombowy. Samoloty te służyły głównie do szkolenia pilotażu bez widoczności ziemi, nawigacji, a także jako latająca sala wykładów dla kandydatów na radiooperatorów. Prototypy Si-204 V22, V23 i samolot Si-204E-O wyposażone zostały w grzbietową wieżyczkę strzelecką 01 131 z pojedynczym karabinem maszynowy MG 131 kalibru 13 mm. Samoloty te mogły przenosić na zewnętrznych zaczepach ładunek bombowy o masie do 1000 kg. Planowano tez rozpoczęcie produkcji wariantu Si-204D-3 ze skrzydłami, usterzeniem pionowym i poziomym konstrukcji całkowicie drewnianej. Produkcję samolotów Si-204 prowadziła fabryka SNCAC we Francji (ogółem 168 sztuk, z czego Luftwaffe przejęła 147 egzemplarzy) oraz zakłady Aero (515 sztuk) i MBB (491 sztuk) na terenie Protektoratu Czech i Moraw. Liczne samoloty Si-204 wpadły w ręce zwycięskich Aliantów. Obok Związku Radzieckiego najwięcej samolotów tego typu zdobyła Wielka Brytania. Na terytorium Szwajcarii znalazło się około dwudziestu samolotów Si-204. W Holandii służył po wojnie jako latające laboratorium samolot Si-204D. Po wojnie produkcję Si-204D kontynuowały zakłady Aero w Pradze, które wyprodukowały łącznie 172 egzemplarze tych maszyn pod oznaczeniem C-3 i C-103. Również zakłady SNCAC we Francji kontynuowały produkcję Si-204.Samoloty Si-204 otrzymały oznaczenie Nord NC-701, natomiast Si-2O4A Nord NC-702. Oba typy nazywane były Martinet. Samoloty francuskie wyposażone zostały w silniki Renault12S będące odpowiednikiem silników Argus As 411 A1 z trójpłatowym, metalowym, samoprzestawialnym śmigłem Ratier o średnicy 2,65 m. Ogółem we Francji wyprodukowano po zakończeniu wojny 350 egzemplarzy tych samolotów. Linie lotnicze Air France użytkowały 31 sztuk Martinetów, sześć NC702 służyło od końca 1946 roku do przewożenia poczty, a sześć kolejnych maszyn w wersji aerofotogrametrycznej użytkował Narodowy Instytut Geograficzny. Większość Martinetów przejęło jednak francuskie lotnictwo wojskowe, które używało ich jako samolotów transportowych m.in. w walkach w Wietnamie. Dane techniczne: długość: 13m, rozpiętość skrzydeł: 21,33m, wysokość: 4,25m, prędkość maksymalna: 364km/h, prędkość wznoszenia: 6m/s, pułap praktyczny: 6400m, zasięg maksymalny: 1400km.