Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

McDonnell Douglas MD-11 jest trzysilnikowym, odrzutowym szerokokadłubowym samolotem pasażerskim lub  transportowym średniego i dalekiego zasięgu w układzie dolnopłata produkcji amerykańskiej. Napęd zapewniają trzy silniki General Electric CF-6-80C2D lub Pratt and Whitney PW4460 lub Pratt and Whitney PW4462. Oblot prototypu miał miejsce w 1990 roku, a produkcja seryjna trwała do 2000 roku. W sumie powstało 200 samolotów tego typu. Koszt jednostkowy MD-11 był szacowany na 132-148 milionów dolarów wg. cen z 1999 roku.

McDonnell Douglas MD-11 został opracowany jako bardzo daleko idące rozwinięcie samolotu DC-10. W stosunku do pierwowzoru różni się wykorzystaniem zupełnie innych silników, zdecydowanie zmienionymi rozmiarami, zwłaszcza długością kadłuba, bogatszą awioniką czy zastosowaniem wingletów na skrzydłach. Do budowy MD-11 wykorzystano też na szeroką skalę materiały kompozytowe zmniejszając przez to masę maszyny, ale też zwiększając jej wytrzymałość. Jednak pomimo zebrania pakietu zamówień od wielu linii lotniczych, prace badawczo-rozwojowe doprowadziły do powstania samolotu o mniejszym niż deklarowany zasięg oraz nie zapewniającego takich oszczędności o jakich zapewniła producent. To  sprawiło, że wielu potencjalnych klientów wycofało swoje zamówienia, a MD-11 dość wyraźnie przegrał w latach 90. XX wieku z konstrukcjami koncernów Boeing oraz Airbus, jako samolot pasażerski dalekiego i średniego zasięgu. Powstało jednak kilka wersji rozwojowych tego samolotu, m.in.: MD-11 (podstawowa wersja pasażerska), MD-11C (wersja pasażersko-transportowa) czy MD-11F (wersja transportowa – cargo). Spośród tych wersji to wersje transportowe zyskały największą popularność na rynkach.