Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb. 

SHCH (inne określenia: SZCZ albo Szczuka) to nazwa klasy radzieckich okrętów podwodnych o napędzie spalinowo-elektrycznym z okresu międzywojennego, II wojny światowej oraz doby powojennej. Pierwsza jednostka tego typu weszła do służby w 1932 roku. W sumie zbudowano aż 88 jednostek tego typu. Długość okrętu klasy SHCH wynosiła 57 m, szerokość 6,2 m, a wyporność podwodna – ok. 700 ton.  Maksymalna prędkość podwodna równała się ok. 6,3-6,5 węzłom. Okręty tego typu posiadały sześć wyrzutni torpedowych kal. 533 mm oraz dwie armaty kal. 45 mm. Okręty podwodne typu Szczuka były jednostkami średniej wielkości, przeznaczonymi do działań na wodach przybrzeżnych oraz w akwenach takich mórz jak Bałtyckie czy Czarne. Z  tego względu cechowały się raczej ograniczoną autonomicznością i zabierały ze sobą na patrol maksymalnie 10 torped. Jednostki tego typu były budowane w kilku stoczniach na terenie ZSRR, między innymi w Leningradzie (dzisiejszy Sankt Petersburg), Gorki czy Władywostoku. Okręty typu SHCH wzięły bardzo aktywny udział w II wojnie światowej, ponosząc jednak bardzo duże straty. Szacuje się, że Floty: Bałtycka i Czarnomorska w latach 1941-1945 utraciły 60-70% jednostek tego typu, spośród tych, które miały na stanie na początku wojny z III Rzeszą. W sumie utracono 35 okrętów podwodnych tego typu. Ostatnie jednostki tego typu zostały wycofane ze służby w połowie lat 50. XX wieku.