Sd.Kfz 251 był niemieckim, średnim, półgąsienicowym transportem opancerzonym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1935 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1939-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 14500 sztuk. Sd.Kfz 251 był napędzany sześciocylindrowym silnikiem Maybach HL 42 TURKM o mocy 100 KM.

Sd.Kfz 251 został opracowany jako nowy, podstawowy transporter półgąsienicowy niemieckich sił zbrojnych. Jego konstrukcja została oparta o ciężki ciągnik Sd.Kfz.11, przy czym w adaptowanym podwoziu zmieniono kilka elementów: dodano nowy zbiornik paliwa, umiejscowienie kierownicy oraz przekonstruowano układ wydechowy. W toku produkcji seryjnej powstały cztery podstawowe wersje Sd.Kfz 251 (Ausf. A, B, C i D) różniły się jednak w swej istocie szczegółami związanymi z procesem produkcji (zwłaszcza wersja C) oraz nieco innym rozmieszczeniem elementów wewnątrz kadłuba. W okresie II wojny światowej powstało za to ponad 20 wariantów i wersji Sd.Kfz 251. Chronologiczne pierwszą był Sd.Kfz 251/1, który był wersją podstawową, uzbrojoną w dwa karabiny maszynowe MG34 lub MG42 i mogący przewieźć do 10 żołnierzy desantu. W 1941 roku powstała wersja Sd.Kfz 251/2 uzbrojona w moździerz kal. 80 mm. Pojawiła się również wersja Sd.Kfz 251/3, która była wozem łączności i komunikacji radiowej o różnych zestawach radiostacji i anten. W 1942 roku powstał wariant Sd.Kfz 251/9 Stummel uzbrojony w krótkolufową armatą StuK 37 kal. 75 mm. Ciekawszymi wersjami był Sd.Kfz 251/16 z dwoma miotaczami ognia czy Sd.Kfz 251/20 UHU wyposażony w emiter promieniowania podczerwonego i przeznaczony do namierzania celów w nocy. Wozy Sd.Kfz 251 wszystkich wersji służyły przede wszystkich w dywizjach pancernych i grenadierów pancernych na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej: od kampanii wrześniowej (1939), przez kampanię we Francji (1940), walki na Bałkanach i w Afryce Północnej (1941-1943) po walki na froncie wschodnim (1941-1945) i zachodnim (1944-1945).