Lewis Gun (inne oznaczenie: Lewis machine Gun) to amerykańsko-brytyjski lekki karabin maszynowy kalibru 7,7 mm z okresu I wojny światowej i okresu międzywojennego. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1911, a produkcja seryjna trwała w latach 1912-1925. Długość broni wynosiła 128 cm, a masa karabinu właściwego nie przekraczała 12,5 kilograma. Szybkostrzelność teoretyczna wynosiła 550 strz./min.

Karabin Lewis Gun został opracowany przez pułkownika US Army Issaca Lewisa, ale broń nie wzbudziła większego zainteresowania w USA. Wówczas konstruktor broni przeniósł się do Belgii, gdzie karabin wszedł do produkcji i na wyposażenie armii belgijskiej. Potwierdził swoje spore walory bojowe w czasie pierwszych miesięcy Wielkiej Wojny. Nową bronią bardzo szybko zainteresowała się British Army, która przyjęła go na wyposażenie w 1915 roku, a jego produkcja licencyjna została podjęta w zakładach BSA. Karabin szybko stał się podstawową, lekką bronią maszynową brytyjskiej piechoty, był też montowany na samolotach oraz pierwszych brytyjskich czołgach. Lewis Gun pozostał w służbie brytyjskiej aż do wybuchu II wojny światowej, a jego oficjalne wycofanie ze służby nastąpiło dopiero po 1945 roku.

Hotchkiss Mle 1909 to francuski, lekki karabin maszynowy o kalibrze 8 mm, który wszedł do służby w 1910 roku. Długość całkowita broni wynosiła 123 cm, a długość samej lufy – ok. 64 centymetry. Masa niezaładowanego karabinu to ok. 12,3 kilograma. Szybkostrzelność teoretyczna to 600 strz./min, z kolei maksymalny zasięg strzału dochodził do 3800 metrów.

Hotchkiss Mle 1909 został opracowany w zakładach zbrojeniowych Hotchkiss et Cie, jako lżejsza wersja ckm-u Mle 1907 tego samego producenta, z wykorzystaniem praw licencyjnych nabytych od jednego z oficerów armii austro-węgierskiej. Kluczowe zmiany w stosunku do Mle 1907 obejmowały zmniejszenie masy broni, dodanie dwójnogu zamiast trójnogu, jak również dalece idącą zmianę kolby karabinu. Pierwotnie, karabin był zasilany w amunicję de facto z charakterystycznego magazynku pudełkowego, ale z czasem wprowadzono możliwość zasilania taśmowego, co przełożyło się na wzrost efektywności na polu walki. Broń ta była na szeroką skalę stosowana w armii francuskiej w czasie Wielkiej Wojny (1914-1918), a jej produkcja był też realizowana na terenie USA po jej przekalibrowaniu z 8 mm na 7,62 mm.

Fiat–Revelli Modello 1914 to włoski karabin maszynowy chłodzony wodą o kalibrze 6,5 mm, który wszedł do służby w 1914 roku. Długość całkowita broni wynosiła 118 cm, a długość samej lufy – ok. 65 centymetrów. Masa karabinu „na sucho” bez trójnogu to 17 kilogramów. Szybkostrzelność teoretyczna  wahała się od 400 do 500 strz./min. Z kolei prędkość początkowa pocisku dochodziła do 800 m/s.

Fiat–Revelli Modello 1914 został opracowany na potrzeby armii włoskiej, jako jeden z jej podstawowych karabinów maszynowych przeznaczony do wspierania jej działań, zwłaszcza w defensywie i w takiej roli służył przez całą I wojnę światową. Konstrukcyjnie był bronią bardzo podobną do karabinu Maxima, choć odróżniał się od niego zarówno zewnętrznie, jak i zastosowanym kalibrem (średnicą) pocisku. Sporą niedogodnością okazało się zasilanie broni nie z taśmy, ale z magazynku pudełkowego liczącego od 50 do 100 naboi. Z drugiej strony Fiat–Revelli Modello 1914  posiadał mechanizm pozwalający ustawić ogień na pojedynczy, „pół-automatyczny” i automatyczny. Przyjmuje się, że w latach 1914-1918 wyprodukowano ok. 48.000 sztuk tej broni. W niektórych jednostkach włoskiej armii, bron ta pozostawała na stanie jeszcze w początkowym okresie II wojny światowej.