Nowy model do samodzielnego poskejania. Nie zawiera kleju ani farb. 

Jakowlew Jak-18 (ros. Як-18, przepisywany także jako Jak-18, nazwa sprawozdawcza NATO Max) był radzieckim, dwumiejscowym, wojskowym samolotem szkolno-szkoleniowym w tandemie. Pierwotnie napędzany promieniowym silnikiem tłokowym Shvetsov M-11FR-1 o mocy 119 kW (160 KM), wszedł do służby w 1946 roku. Jest również produkowany w Chinach jako Nanchang CJ-5.
Należący do drugiego pokolenia rosyjskich projektantów samolotów i najbardziej znany z projektów myśliwców Aleksander Siergiejewicz Jakowlew zawsze zajmował się projektowaniem lekkich samolotów. W maju 1945 roku Jakowlew rozpoczął prace nad dwumiejscowym samolotem szkolno-treningowym Jak-18. Zaprojektował go, aby zastąpić wcześniejszy Jakowlew UT-2 będący na wyposażeniu radzieckich sił powietrznych i DOSAAF (Ochotniczego Towarzystwa Współpracy z Armią, Siłami Powietrznymi i Marynarką Wojenną, które sponsorowało aerokluby w całym ZSRR). W 1944 roku zbudowano zaawansowaną wersję UT-2, wyposażoną w zamkniętą osłonę i stałe podwozie, które jest uderzająco podobne do nowego Jak-18.
Nowy samolot wzbił się w powietrze rok później, napędzany pięciocylindrowym silnikiem promieniowym Shvetsov M-11 o mocy 119 kW (160 KM), wyposażonym w pneumatycznie chowane podwozie główne i stałe koło ogonowe. Wszedł do służby jako trener jeszcze w tym samym roku i był budowany przez Jakowlewa do 1956 r. egzemplarze eksportowano do Chin w formie zestawu począwszy od 1950 r. Chińczycy rozpoczęli produkcję egzemplarzy zbudowanych na licencji w 1954 r. pod oznaczeniem CJ-5.
Jak-18 stał się standardowym samolotem szkoleniowym dla szkół latania Sił Powietrznych i DOSAAF, jest szeroko stosowany w Chinach i wielu innych krajach.