Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb.

Supermarine Seafire był brytyjskim, pokładowym samolotem myśliwskim z okresu II wojny światowej oraz powojennego w układzie dolnopłata, o konstrukcji całkowicie metalowej. Napęd zapewniał - w wersji LF Mk. III – pojedynczy silnik Rolls-Royce Merlin 55M o mocy 1585 KM. Oblot prototypu miał miejsce w styczniu 1942 roku, a krótko później ruszyła produkcja seryjna która doprowadziła do powstania ok. 2650 samolotów tego typu. Uzbrojenie pokładowe – w wersji Mk. III - składało się z dwóch działek Hispano kal. 20 mm oraz czterech karabinów maszynowych kal. 7,7 mm. 

Samolot Supermarine Seafire był wersją rozwojową słynnego myśliwca Spitfire, ale dostosowaną do operowania z pokładów lotniskowców. Zmiany dotyczyły przede wszystkim obniżenia masy samolotu, zastosowania składanych skrzydeł oraz haka hamującego, jak również wzmocnienia całej konstrukcji. Zmianie uległa jednostka napędowa, choć nadal były to silniki firmy Rolls-Royce. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wersji rozwojowych tego samolotu, na przykład: Mk. I B (wersja myśliwska, jedna z pierwszych serii produkcyjnych, która była przekonstruowanym samolotem Spitfire Mk. V b), Mk. II C (wersja myśliwska o wzmocnionej konstrukcji i zmienionym uzbrojeniu pokładowym), Mk. III (wersja napędzana silnikiem Merlin 55). W 1946 roku pojawiła się wersja Mk. XV z silnikiem Griffon VI. Samoloty Supermarine Seafire przeszły swój chrzest bojowy w toku operacji Torch w listopadzie 1942 roku. Walczyły również w toku lądowania na Sycylii w 1943 r. i w Normandii w 1944 roku. Służyły także na Dalekim Wschodzie w latach 1944-1945. Wzięły też ograniczony udział w początkowej fazie wojny w Korei (1950-1953). Samoloty tego typu służyły również w siłach zbrojnych: Francji, Irlandii oraz w Kanadzie.