Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera farb i kleju. 

Martin B-10 był amerykańskim samolotem bombowym w układzie średniopłata o konstrukcji metalowej z podwoziem chowanym w locie z okresu międzywojennego. Maszyna została oblatana w 1932 r., a weszła do służby w USAAC w 1934 roku. W toku produkcji seryjnej powstało ok. 340 jej egzemplarzy wszystkich wersji. Samolot (w wersji B-10B) liczył sobie 13,64 m długości, przy rozpiętości skrzydeł rzędu 21,49 metra. Masa startowa sięgała ok. 6670 kilogramów. Napęd zapewniały dwa silniki Wright R-1820-33 o mocy 775 KM każdy.  Z kolei prędkość maksymalna dochodziła do 345 km/h. Uzbrojenie pokładowe składało się z 3 karabinów maszynowych Browning kal. 7,62 mm. Samolot mógł również unieść ładunek bomb o masie do 1025 kilogramów.

Martin B-10 został opracowany w znacznej mierze przez amerykańskiego konstruktora lotniczego Pytona Magrudera, tego samego, który później odpowiadał za projekt świetnego B-26 Marauder z czasów II wojny światowej, jako nowy bombowiec dla amerykańskich sił powietrznych, a właściwie dla Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych (ang. United States Army Air Corps, w skrócie: USAAC). Zdecydowano się na zastosowanie w nim wielu innowacyjnych rozwiązań, takich jak przede wszystkim: całkowicie zamknięty kokpit, w pełni metalowe konstrukcja, obracane wieżyczki z uzbrojeniem, wewnętrzne drzwi bombowe czy pełne osłony silników gwiazdowych. Cechy te, połączone z dobrym projektem ogólnym, sprawiły, że w chwili wejścia do służby Martin B-10 przewyższał osiągami samoloty myśliwskie! Samoloty te, początkowo służyły w USAAC, ale były też eksportowane między innymi do: Argentyny, Chin, Holandii czy na Filipiny. Samoloty tego typu zostały użyte bojowo w czasie wojny japońsko-chińskiej (1937-1945) oraz w początkowym okresie wojny na Pacyfiku (1941-1942) w rejonie Azji Południowo-Wschodniej.