Nowy model do samodzielnego posklejania. Nie zawiera kleju ani farb. 

Mil Mi-24 (kod NATO: Hind) był  ciężkim śmigłowcem bojowym produkcji radzieckiej o konstrukcji w pełni metalowej półskorupowej, z podwoziem chowanym, w układzie klasycznym z wirnikiem nośnym i śmigłem ogonowym na belce . Napęd zapewniał dwa silniki turbowałowe TW-3-177MT różnych modeli o mocy 2200 KM każdy. Oblot pierwszego prototypu miał miejsce we wrześniu 1969 roku, a produkcja seryjna trwała od 1970 do 1983 roku. Głównym impulsem do opracowania Mi-24 były nowe założenia taktyczno – operacyjne Armii Radzieckiej, która w działaniach ofensywnych zaczęła pod koniec lat 60. XX wieku kłaść ogromny nacisk na wykorzystanie szturmowych śmigłowców bojowych. Pierwotnie nieźle w tej roli sprawdzał się Mi-8, jednak bazując na jego podzespołach postanowiono na stworzenie śmigłowca potężnie uzbrojonego, szybszego oraz wciąż mogącego przewieź do 8-10 żołnierzy desantu. Tak narodził się Mi-24 – maszyna na swój sposób rewolucyjna, unikalna w swej koncepcji i w chwili wprowadzenia do służby (początek lat 70. XX wieku) deklasująca wszelkie konstrukcje zachodnie. Stworzono bardzo wiele modernizacji wersji podstawowej (Mi-24). Pierwszą chronologicznie była wersja Mi-24A,w której polepszono ergonomię maszyny oraz dodano mocniejsze silniki. Później opracowano model Mi-24D, który cechował się innym kształtem kabiny już w układzie tandemowym oraz innym ułożeniem śmigła ogonowego. Powstała też wersja eksportowa o nazwie Mi-35. Bardzo udany Mi-24 był szeroko eksportowany do krajów Układu Warszawskiego, ale też np. Libii czy Etiopii. Śmigłowce Mi-24 wzięły udział w licznych konfliktach zbrojnych, m.in.: w toku interwencji wietnamskiej w Kambodży, ale przede wszystkim w wojnie w Afganistanie (1979-1989), gdzie Mi-24 stały się „koniem roboczym” wojsk radzieckich, cechując się przy tym wysoką skutecznością. Mudżahedini śmigłowcom Mi-24 nadali przydomek „diabelski rydwan”.