Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb.

Tupolew Tu-128 (oznaczenie NATO: Fiddler) był radzieckim, ciężkim myśliwcem przechwytującym o konstrukcji w pełni metalowej, w układzie grzbietopłata. Napęd zapewniały dwa silniki odrzutowe Lulka AŁ-7F2. Oblot prototypu miał miejsce w 1961 roku, kilka lat później (w 1963 lub 1964 r.) rozpoczęła się produkcja seryjna, która doprowadziła do powstania 198 samolotów tego typu. Uzbrojenie stanowiły najczęściej 4 pociski rakietowe R-4 różnych wersji. Samolot nie posiadał stałego uzbrojenia pokładowego w postaci działka czy karabinu maszynowego. 

W połowie lat 50. XX wieku dowództwo radzieckich sił powietrznych zdało sobie sprawę ze sporego zagrożenia, jakie dla ZSRR stanowiłby potencjalny atak amerykańskich bombowców strategicznych nadlatujących trasą północną – przez Kanadę i biegun północny. Aby temu zaradzić postanowiono stworzyć nowy, ciężki i o dalekim zasięgu myśliwiec przechwytujący, czyli właśnie Tu-128. Realizację powierzono wytwórni Tupolewa, a ten z kolei oparł się na prototypie bombowca Tu-98. W efekcie powstał największy myśliwiec w historii awiacji, o sporym zasięgu lotu, dużej prędkości maksymalnej i dużym pułapie maksymalnym lotu. Miał także bardzo dobre właściwości lotne, zwłaszcza przy prędkościach naddźwiękowych. Jednocześnie jednak był bardzo trudny w pilotażu i wymagający od pilota – zwłaszcza przy starcie i lądowaniu. W toku produkcji seryjnej, poza wersją podstawową (Tu-128) powstały jeszcze dwie wersje: Tu-128UT (wersja szkolno-treningowa) oraz Tu-128M (wersja myśliwska z nowym radarem i mogąca przeposić pociski R-4RM i TM). Samoloty Tu-128 zaczęły wchodzić do linii od 1966 roku. Zostały ostatecznie wycofane ze służby dopiero na początku lat 90. XX wieku.