Nowy model do samodzielnego posklejania i pomalowania, nie zawiera kleju ani farb.

Seria Ju 87 B miała być pierwszym wariantem masowo produkowanym. W sumie wyprodukowano sześć przedprodukcyjnych egzemplarzy Ju 87 B-0, zbudowanych z płatowców Ju 87 A. Loty testowe rozpoczęły się latem 1937 roku. Niewielka ich liczba, co najmniej trzy, służyła jako konwersja C lub E dla potencjalnych wariantów morskich.

   Pierwszą wersją produkcyjną był Ju 87 B-1, ze znacznie większym silnikiem, jego Junkers Jumo 211D o mocy 1184 KM oraz całkowicie przeprojektowanym kadłubie i podwoziu. Ten nowy projekt został ponownie przetestowany w Hiszpanii i po udowodnieniu tam swoich możliwości, produkcja wzrosła do 60 miesięcznie. W rezultacie do wybuchu II wojny światowej Luftwaffe dysponowało 336 Ju 87 B-1. B-1 był również wyposażony w „trąbki Jerycho”, zasadniczo napędzane śmigłem syreny o średnicy 0,7 m (2,3 stopy) zamontowane na krawędzi natarcia skrzydła bezpośrednio przed podwoziem lub na przedniej krawędzi stałego głównego owiewka przekładni. Wykorzystano to do osłabienia morale wroga i zwiększenia zastraszenia podczas bombardowań nurkujących. Jednak po tym, jak wróg się do tego przyzwyczaił, zostali wycofani. Urządzenia powodowały utratę około 20–25 km/h (10–20 mph) przez opór. Zamiast tego niektóre bomby zostały wyposażone w gwizdki na płetwie, aby wytwarzać hałas po zwolnieniu.